شعری از امام خمینی در مدح ولیعصر (عج)
دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عیش و فصل کامرانى مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگانى
بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشک بیزى ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشانى
بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نیزه سالارِ توران رعــــــدْ نــــــالان چون شه ایران ز تیر سیستانى
از وصــــــــــــــــــول قطره باران به روى آب صافى جلـــــــــوهگــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاى یمانى
دشت و صحرا گشته یکسر فرش، از دیباى اخضر مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاى پرنیانى
گـــــــــــــوییا گیتى، چراغان است از گلهاى الوان سـوسن و نسرین و یاس و یاسمین و استکانى
هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شمیم اُقحوانى هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضیمرانى
ارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را کرده قصرى فــــرش او سبز و فضـایش زرد و سقفش ارغوانى
وآن شقــــــــــایق، عاشق است و التفات یار دیده روى از ایــــــنرو، نیم دارد سرخ و نیمى زعفرانى
لادن و میمون و شـــاه اِسْپَرغم و خیرى و شب بو بردهاند از طـــــــز خوش، گوى سبق از نقش مانى
ژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربایى نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستانى
وآن بنفشـــــــــه بین، پریشان کرده آن زلف معطّر کـــــــــــــــرده دلها را پریشان همچو زلفین فلانى
زیـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زیر افکنده، گوید من کجــــــا و طُـــــــــرّه مشکین و پُرچین فلانى؟
عشق بلبل کـــــــــــرده گل را در حریم باغ، بیتاب آشکــــــارا گوید از "شهناز" و "شور" و "مهربانى"
قمـــــــــــریک "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقى" کبکْ صــــــــوت "دشتى" و تیهو "بیات اصفهانى"
کــــــــى چنین خرّم بهاران دیده چشم اهل ایران؟ کــــــرده نــــــــــــوروز کهن از نو خیال نوجوانى
یـــــــــــــا خداوند این بساط عیش را کرده فراهم تـــــــا به صــــد عزّت نماید از ولىاش میهمانى
حضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشکوة انوار الهى مــــــــــــــالک کوْن و مکان، مرآت ذات لامکانى
مظهــــــــــــــر قدرت، ولىّ عصر، سلطان دو عالم قــــــــــائم آل محمّـــــــد،مهدى آخــــــــر زمانى
با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقى بــــــــى لحاظ اقدسش، یکدم همه مخلوق فانى
خوشه چین خرمن فیضش، همه عرشى و فرشى ریـــزه خوار خوان احسانش، همه انسى و جانى
از طفیـــــــل هستىاش، هستىّ موجودات عالم جـــــــوهـــــرى و عقلى و نامى و حیوانىّ و کانى
شاهـــــــدى کو از ازل، از عاشقان بر بست رُخ را بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گردید مشهود و عیانى
از ضیــــــــائش ذرّهاى برخاست، شد مهر سپهرى از عطــــــــایش بـــــــــــدرهاى گردید بدر آسمانى
بهـــــــــــــــــــر تقبیل قدومش، انبیا گشتند حاضر بهــــــــر تعظیمش، کمر خم کرد چرخ کهکشانى
گــــــــــــــو بیا بشنو به گوش دل، نداى "اُنظُرونى" اى که گشتى بىخود از خوف خطاب "لَنْ ترانى"
عیـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سلیمانى بیامد کـــــــه نهـــــادم بر سر از میلاد شه، تاج کیانى
جمعه مــــــــى گوید من آن یارم که دائم در کنارم نیمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گرانى
قـــــــــــــــــرنها باید که تا آید چنین عیدى به عالم عیــــــــــد امسال از شرف، زد سکه صاحبقرانى
عقل گوید باش خامش، چنـــــد گویى مدح شاهى ؟ کـــــــه سروده مدحتش حق، با زبان بى زبانى
اى کـــــــه بـــى نور جمالت، نیست عالم را فروغى تا بــــــــه کـــى در ظلِّ امر غیبت کبرى ، نهانى؟
پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا اى کـــــــــه قلب عالـــــــم امکانى و جانِ جهانى
تا به کــــــــى این کافران، نوشند خون اهل ایمان؟ چنـــــد این گرگان، کنند این گوسفندان را شبانى؟
تا به کــــــــى این ناکسان، باشند بر ما حکمرانان؟ تا کى این دزدان، کنند این بى کسان را پاسبانى؟
تا به کـــــــــــــــى بر ما روا باشد جفاى انگلیسى؟ آنکه در ظلم و ستم، فرد است و او را نیست ثانى
آنکـــــــه از حرصش، نصیب عالمى شد تنگدستى آنکـــــه بــــــر آیات حق رفت از خطایش، آنچه دانى
خـــــــوار کن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر آنکـــــه مــــــــى زد در بسیط ارض، کوس کامرانى
تا بـــــدانند از خداوند جهان، این دادخـــــــواهـــى تـــــــا ببینند از شه اسلامیان، این حکمــــــــرانى
حــــــــــوزه علمیّه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم تـــــــــــــــــا کند فُلک نجات مسلمین را، بادبانى
بس کـــــــرم کن عمر و عزّت بر "کریمى" کز کرامت کــــــــرده بر ایشان چو ابر رحمت حق، دُر فشانى
نیکخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاى جاودانى بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاى آسمانى
تا ز فـــــــرط گل، شود شاها زمین چون طرف گلشن تــــــا ز فیض فرودین، گردد جهانى چون جنانى
بگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزانى چون بهارى رو کنـــــــــد بر دشمنانت هر بهارى چون خزانى
