سپندوار زکف داده‌ام عنان بی تو

ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ

زجام عشق لبی تر نکرد جان بی تو

چون آسمان مه آلوده‌ام زتنگ دلی

پر است سینه‌ام ز اندوه گران بی تو

نسیم صبح نمی‌آورد ترانه شوق

سر بهار ندارند بلبلان بی تو

لب از حکایت شب‌های تار می‌بندم

اگر امان دهدم چشم خون‌فشان بی تو

چون شمع کشته ندارم شراره‌‌ای به زبان

نمی‌زند سخنم آتشی به جان بی تو

ز بی دلی و خموشی چون نقش تصویرم

نمی‌گشایدم از بی خودی زبان بی تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم

چو یادم آید از آن شکرین دهان بی تو

گزارش غم دل را مگر کنم چو «امین»

 جدا از خلق به محراب جمکران بی تو